در جوامع درحال توسعه و حتي اقتصادهاي توسعه يافته، کسب وکارهاي خانگي به عنوان يکي از ابزارهاي رشد اقتصادي و حل مشکل بيکاري به ويژه براي زنان به کار گرفته شده است. نقش اين نوع از کسب وکارها در توسعه منطقه اي و ملي سبب توجه بيش ازپيش دولت ها به اين مقوله و تدوين خط مشي هاي حمايتي خاص از اين نوع از کسب وکارهاست. در ايران نيز با توجه به معضل بيکاري فزاينده به خصوص براي زنان، اقداماتي در راستاي حمايت از کسب وکارهاي خانگي و رشد آن ها صورت گرفته است اما مشکلات اين نوع از کسب وکارها همچنان به قوت خود باقي است. پژوهش حاضر به آسيب شناسي برنامه هاي حمايتي دولت از کسب وکارهاي خانگي پرداخت. در اين راستا از روش پژوهش کيفي و انجام 20 مصاحبه عميق با صاحبان کسب وکارهاي خانگي استفاده شد. همچنين تحليل مصاحبه ها از طريق تحليل تماتيک صورت گرفت. نتايج پژوهش در دودسته اصلي آسيب هاي مربوط به تدوين برنامه ها و آسيب هاي مربوط به اجراي برنامه ها ارائه و در پايان راهکارهاي سياستي مفيدي براي ارتقاء برنامه هاي حمايتي دولت از کسب وکارهاي خانگي پيشنهاد شد.